Nationalisme: De Ideologie die Verdeelt in Plaats van Verbindt

In een tijd waarin de wereld schreeuwt om samenwerking, blijft nationalisme zich manifesteren als een hardnekkige en vaak destructieve kracht. Wat ooit begon als een streven naar zelfbeschikking en culturele trots, is in de praktijk vaak verworden tot een ideologie van uitsluiting, angst en verharding. Wie vandaag de politieke actualiteit bekijkt — in België én daarbuiten — ziet hoe nationalisme niet verbindt, maar splijt.

De verleidelijke eenvoud van ‘wij tegen zij’

Nationalisme biedt mensen een schijnbaar helder kader: een collectieve identiteit, een gevoel van controle, en een duidelijke vijand. In tijden van onzekerheid is dat aantrekkelijk. Maar die eenvoud is verraderlijk. Want zodra de natie boven de mens wordt geplaatst, verdwijnt empathie en nuance. Minderheden worden verdacht gemaakt, migranten worden tot probleem herleid, en solidariteit wordt vervangen door wantrouwen.

Belgische politiek: een spiegel van ideologische verharding

Ook in België zien we hoe nationalistische tendensen doorsijpelen in het beleid. De recente hervormingen van de federale regering — zoals het strenger aanpakken van werkloosheidsuitkeringen — worden gelegitimeerd met retoriek die inspeelt op het gevoel dat “de werkende Vlaming” niet langer wil betalen voor “profiteurs.” Zulke uitspraken, zoals die van MR-vicepremier David Clarinval, versterken het wij-zij denken en ondermijnen sociale cohesie.

Tegelijkertijd toont België zich internationaal solidair, bijvoorbeeld met humanitaire hulp aan Gaza. Dat contrast is opvallend: extern engagement versus interne verharding. Het roept de vraag op of onze solidariteit stopt aan de landsgrenzen — en of nationalisme ons blind maakt voor onrecht in eigen land.

Gaza: een tragisch voorbeeld van ideologische botsing

De situatie in Gaza is een schrijnende illustratie van wat er gebeurt wanneer nationalistische ideologieën elkaar frontaal raken. Zowel het zionisme als het Palestijns nationalisme zijn ontstaan uit legitieme verlangens naar zelfbeschikking. Maar in plaats van vreedzaam naast elkaar te bestaan, zijn ze verworden tot een strijd waarin politieke ideologie boven menselijkheid wordt geplaatst. Gaza is vandaag het toneel van een humanitaire ramp, waarin nationalisme niet alleen verdeelt, maar vernietigt.

Tijd voor een andere koers

Nationalisme is geen onschuldige liefde voor het vaderland. Het is een ideologie die zich kan ontwikkelen tot een ziekelijk wereldbeeld waarin de ander niet langer mens is, maar een bedreiging. In een tijd waarin we meer dan ooit nood hebben aan verbinding, dialoog en solidariteit, is nationalisme een splijtzwam die ons uit elkaar drijft — ook in België.

Laat ons dus waakzaam zijn. Niet tegen liefde voor cultuur of gemeenschap, maar tegen ideologieën die die liefde misbruiken om muren te bouwen in plaats van bruggen.

Bericht:

Een stem die niet verzilverd werd: waarom ik niet opnieuw op Vincent Van Peteghem zal stemmen

🗳️ 

Als inwoner van De Pinte heb ik twee keer mijn vertrouwen uitgesproken in Vincent Van Peteghem. Eerst bij de parlementsverkiezingen, later bij de gemeenteraadsverkiezingen. In beide gevallen kreeg hij mijn stem — niet uit partijtrouw, maar uit overtuiging. Hij kwam over als een capabele, integere en sympathieke politicus. Maar vandaag moet ik vaststellen: mijn stem werd niet verzilverd.

🧭 Verkozen, maar afwezig

Bij beide verkiezingen werd Van Peteghem verkozen, en bij beide gelegenheden nam hij zijn mandaat niet op. Als parlementslid liet hij zijn zetel over aan een opvolger. Als burgemeester van De Pinte draagt hij de titel, maar niet de verantwoordelijkheid. Het dagelijks bestuur ligt bij een waarnemend burgemeester. En hoewel dat wettelijk mag, voelt het voor mij als kiezer alsof ik stemde op een belofte die niet werd ingelost.

⚖️ Democratie vraagt meer dan legitimiteit

Verkiezingen zijn geen formaliteit. Ze zijn een contract tussen burger en politicus. Wanneer iemand verkozen wordt, verwacht ik dat hij of zij dat mandaat ook effectief opneemt. Niet alleen om de wet te respecteren, maar om de geest van representatie te eren. Als dat uitblijft, dan is het niet onredelijk dat kiezers hun vertrouwen herzien.

🤝 Sympathie is geen substituut voor verantwoordelijkheid

Ik heb niets dan respect voor Van Peteghem als mens. Hij is beleefd, welbespraakt en inhoudelijk sterk. Maar sympathie alleen is niet genoeg. Politieke verantwoordelijkheid vraagt aanwezigheid, betrokkenheid en aanspreekbaarheid. Zeker op lokaal niveau, waar de afstand tussen burger en bestuurder klein hoort te zijn.

🚪 Mijn stem, mijn keuze

Bij een volgende verkiezing zal ik mijn stem geven aan iemand die niet alleen verkozen wil worden, maar ook bereid is om het mandaat op te nemen. Iemand die zichtbaar is in de gemeente, aanspreekbaar voor haar inwoners, en beschikbaar voor haar noden. Want mijn stem is geen compliment — het is een opdracht.

Parkbos (Gent, Sint-Martens-Latem, De Pinte)

 6 à 7 km,

Joggen, de hond uitlaten, slenteren of stevig doorstappen het is  er allemaal mogelijk. De wandelpaden zijn prima aangeduid. Knuppelpaden zijn prima onderhouden. Bij zonneschijn ben je er ook nooit alleen.

Bart De Wever: De Premier van het Onuitgesprokene

Door uw favoriete politieke ornitholoog

Bart De Wever is terug. Niet met een beleidsverklaring, niet met een interview in Terzake, maar met een mystieke spreuk uit een Afrikaans strijdlied. “Die Stellenbosse kerels kom weer!”—wat klinkt als de titel van een vergeten Kuifje-strip, maar blijkbaar ook dienstdoet als regeringsverklaring anno 2025.

De Wetstraat hield de adem in. Zou hij iets zeggen over Gaza? Over het drugsgeweld in Brussel? Over de federale regering die zo futloos is dat zelfs de koffiemachine in het parlement overweegt te emigreren? Nee hoor. De Wever zweeg. En dat is exact wat hij wilde zeggen.

Want Bart is geen politicus. Bart is een sfinx. Een politieke escape room. Een man die zijn mening uitdrukt via historische analogieën, Latijnse citaten en de strategische kracht van een goed geplaatste stilte. Terwijl de rest van de regering zich uitslooft in verklaringen, tweets en paniekerige interviews, zit Bart vermoedelijk in zijn bibliotheek, nippend aan een glas Bourgogne, terwijl hij Cicero fluistert: “Si tacuisses, philosophus mansisses.”

Zijn tegenstanders proberen hem te vatten, te duiden, te provoceren. Maar hoe confronteer je iemand die communiceert via rooksignalen en middeleeuwse allegorieën? De Wever is de politieke versie van een IKEA-handleiding: je weet dat er iets in zit, maar je moet het zelf interpreteren. En als je het verkeerd doet, staat je kast scheef.

Vergelijk hem met Angela Merkel, die het zwijgen tot kunst verhief. Of Mark Rutte, die zoveel spreekt dat je na vijf minuten vergeet wat de vraag was. Maar Bart? Die zegt niets, en toch siddert de Wetstraat. Zijn stilzwijgen is geen afwezigheid, het is een aanwezigheid in camouflage.

Is dat gevaarlijk? Welja. Als je premier bent en je grootste beleidsdaad is een Instagram-post met een cryptische quote, dan mag je gerust een beetje argwaan wekken. Maar tegelijk: het werkt. Want terwijl de rest van de regering zich verliest in het gekrakeel, blijft Bart onaantastbaar. Een soort politieke Gandalf: “You shall not pass… tenzij ik het zeg.”

Dus ja, Bart De Wever is terug. En hij heeft niets gezegd. En dat is precies waarom iedereen luistert.

   ericht:

Waarom ik me belazerd voel bij de aankoop van eendendijen

Er zijn van die momenten waarop je als consument denkt: “Nu is het genoeg.” Voor mij kwam dat moment toen ik onlangs in Carrefour stond en mijn oog viel op een vertrouwd product: Labeyrie geconfijte eendendijen, verpakt per twee. Een klassieker die ik af en toe koop als kleine luxe. Maar wat ik zag, deed me twee keer knipperen: de prijs was gestegen van €11,00 naar €13,95 — in amper vier weken.

Dat is een stijging van bijna 27%. Voor exact hetzelfde product: dezelfde verpakking, dezelfde inhoud, dezelfde herkomst. Geen verbeterde kwaliteit, geen nieuwe receptuur, geen seizoensgebonden schaarste. Gewoon... duurder. En dat zonder enige uitleg.

🛒 Een stille aanslag op de consument

We worden als consument steeds vaker geconfronteerd met dit soort prijsverhogingen. Niet alleen bij luxeproducten, maar ook bij basisvoeding. En het gebeurt stilletjes. Geen aankondiging, geen verantwoording. Enkel een nieuwe sticker op het schap. Het voelt alsof we aan de lopende band belazerd worden — en dat gevoel is niet overdreven.

Want wat betekent dit in de praktijk? Dat een gezin dat zijn boodschappen zorgvuldig plant, plots €2,95 meer betaalt voor een product dat vorige maand nog betaalbaar was. Dat trouwe klanten geen voordeel krijgen, maar integendeel worden afgestraft. En dat transparantie in het prijsbeleid ver te zoeken is.

🤔 Waarom dit niet normaal is

Natuurlijk, we leven in tijden van inflatie. Grondstoffen worden duurder, transport kost meer, en lonen stijgen. Maar een prijsstijging van bijna 30% in één maand voor een nicheproduct zonder duidelijke aanleiding? Dat is niet normaal. Dat is misbruik maken van de onoplettendheid van de consument.

💡 Tijd voor bewustwording

Ik pleit niet voor woede, maar voor bewustwording. Vergelijk prijzen. Stel vragen. Kies bewust. En vooral: laat je stem horen. Supermarkten reageren sneller dan je denkt wanneer ze merken dat klanten afhaken of zich organiseren.

Want uiteindelijk gaat het niet alleen om eendendijen. Het gaat om vertrouwen. En dat is iets wat je niet zomaar in een plastic verpakking kunt stoppen — laat staan met €2,95 duurder maken.