Gelezen: Herman KOCH, Het Diner

Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.

De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons ­– wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.

Het diner is de weergaloze en ambitieuze roman van Herman Koch, waarin de vraag centraal staat in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – heel menselijk en onafwendbaar op het noodlot afstevenend.

Recensie:
De structurering van deze nieuwe roman van Herman Koch (1953) volgt de gangen van een diner. Dineren is oorlog en dat zullen we weten. In een toprestaurant komen vier mensen samen: de ik-figuur, Paul, een afgekeurd docent, en zijn echtgenote; zijn broer, beoogd minister-president, met ook zijn vrouw. Irritaties hopen zich vanaf het begin in het hoofd van Paul op. Zij gelden zijn broer, maar ook het restaurant. Met de wereld van de haute cuisine wordt meedogenloos afgerekend. Hilarische observaties, maar ook innerlijk commentaar op gespreksonderwerpen, roepen het Jiskefet-verleden van Koch in de herinnering. De kinderen van de dinergangers hebben een wandaad begaan. Hoe daarmee om te gaan? Hoe ver ga je als ouders in het toedekken van de gruweldaden van kinderen? Hoe waarborg je geluk en toekomst? In agressie is Paul eerder over de schreef gegaan. Is zijn zoon genetisch bepaald? Zorgvuldig doserend werkt deze roman naar een apotheose. Een verontrustende, maar ook humoristische roman.(tekst: Bol.com)
Uitgeverij Athos
300 blz.

Deuren

Wikipedia leert ons dat een deur een afscheiding vormt  tussen twee vertrekken of ruimten, of tussen een binnen- en buitenruimte, woning straat, tuin openbare ruimte. Met een slot op een deur kunnen deuren worden afgesloten en ruimten ontoegankelijk worden gemaakt.

Vaak geeft het uiterlijk van een deur de functie ervan weer.

De toegangsdeur aan de voorzijde van een gebouw noemen we de voordeur, deze deur vormt het deel van het gebouw dat bezoekers als eerste van dichtbij zien en waarlangs ze het pand betreden. Het uiterlijk van de voordeur van een gebouw wordt dan ook door veel mensen als belangrijk ervaren, omdat het een visitekaartje is van de eigenaar of bewoner van het pand.

Deze deur van een huis in Paterhol in Gent, ik waag het niet "huisje" te zeggen rekening houdend met een deur waar de importantie  van af straalt,  kende duidelijk ooit betere tijden.De deur zegt wel wat over diegene die er ooit achter huisde of er een beroep uitoefende. (foto  ©Pauwels A - 25/07/2014)

 Van een geheel andere orde is deze deur, ze is namelijk heilig. Het is meer bepaald de Porta Sancta di San Paolo fuori le Mura, of de Heilige deur van de kathedraal Sint-Paulus buiten de Muren in Rome. Het bijzondere er aan is dat ze slechts om de vijfentwintig jaar geopend wordt gedurende de periode van het Heilig jaar. Een traditie die gevestigd werd begin zestiende eeuw. De heilige deuren waren wellicht in steraanbieding, er zijn velen te vinden in de christelijke wereld (alleen al in Lissabon zijn er vier).  De laatste maal was dit op 18.01.2000 . (foto ©A.Pauwels 01.05.2014)

Bezoek aan overzichttentoonstelling Kaat Tilley in Gent

Kaat Tilley groeide op in Kapelle-op-den-Bos en was als kind verzot op sprookjes. 

Tijdens haar middelbare schooltijd studeerde ze aan Sint Lucas in Brussel en leerde daar de techniek van het schilderen. Tilley was oud-studente van de Antwerpse mode-academie. Ze studeerde daar cum laude af met als thema voor haar eindcollectie Mahler and Venice. Ze creëerde vooral romantische tot sprookjesachtige kleding.

Eenvoud in schril contrast met de barokke deuren op achtergrond

In 1990 ontwierp zij een juwelencollectie. Bij haar mode-creaties is kunst nooit ver weg. Nogal wat bekenden werden door haar gekleed: Diana Ross, Barbra Streisand, Naomi Campbell, Melanie Griffith en Halle Berry.

In 2007 hield Tilley op haar woon- en werkterrein in Asbeek (Asse) een tentoonstelling annex verkoop van een groot deel van haar prototypes en schilderijen. Ze beweerde immers dat ze eerst een schilderes was en op de tweede plaats een modeontwerpster. Kunst en schoonheid waren onlosmakelijk verbonden gedurende haar gehele carrière. In dit verband zei ze: "Schoonheid is voor mij een uiting van onze poging lelijkheid en tristesse te overwinnen en een glimlach te creëren. We worden elke dag geconfronteerd met oorlog. Ik vind het belangrijk een verhaal te brengen dat daar een tegenovergesteld gevoel aan geeft en erop te wijzen dat schoonheid bestaat".

Uiteindelijk koos ze voor de richting modeontwerpen omdat daar naar eigen zeggen meer nood is aan communicatie. Kunstenaars als Alberto Giacometti, Hundertwasser en het impressionisme inspireerden haar daarbij. Haar  stijl kan worden omschreven als dromerig en haar creaties ogen romantisch, fantasievol en versluierend.

Over de dualiteit tussen beeldende en toegepaste kunst stelde zij: “Schilderen doet je naar binnen keren. Een beroep in mode zoals modeontwerpster maakt je extraverter”.

Kaat Tilley overleed onverwachts op 22 juni 2012 aan een longontsteking.

Een geslaagde overzichtstentoonstelling 'Tussen Hemel en Aarde' in een erg mooi kader van de gerestaureerde kloostergang van het klooster van de paters Agustijnen in Sint-Margrietstraat 11 -Gent  gedurende de Gentse feesten 2014.

Bezoek aan Domein Breivelde in Zottegem

Ook dit is Oost-Vlaanderen!
Het domein is centraal gelegen in Grotenberge, deelgemeente van Zottegem.

Een beetje geschiedenis:

Het Domein van Breivelde in Grotenberge is een 14 ha groot park met kasteeltje, in 1970 door de stad aangekocht. De ingang van het Domein ligt op de top van een nijdige helling. Het park strekt zich van hier golvend uit naar de Bevegemse Vijvers, tot voor kort een drassig brongebied waar in 1970 het stedelijke sportcomplex werd ingeplant. Omstreeks 1830 was het goed eigendom van Josephus Johannes De Rouck. Op dat moment spreekt men van een lustbos en van een lustvijver, beiden gescheiden door een dreef. Het wordt in 1852 geerfd door August De Rouck. Met deze jonge eigenaar komt de geschiedenis van het domein in een stroomversnelling. In 1871 laat hij op een van de hoogste punten van zijn goed een landhuis bouwen. Gentenaar Georges Henry verwerft het Domein in 1887. Inspelend op de trend dat de begoede burger zich een lusthof aanlegde, laat hij in Breivelde een landschapstuin aanleggen. Kort na 1900 koopt Philippe Planckaert van Exen het Domein en laat het landhuis verbouwen in neo-Vlaamse renaissancestijl.

Domein Breivelde

Al in 1907 komt het park in nieuwe handen: ridder van Male de Ghorain verwerft het goed. Het blijft eigendom van de familie tot de stad Zottegem het aankoopt. In grote trekken bestaat het Domein in drie delen. Centraal ligt een parkzone, de randen van het complex zijn bebost, en als verbindingselement werd een parkbos aangelegd. Water speelt een belangrijke rol in het Domein. Samen met de talrijke slingerpaadjes zorgen de bochtige vijvers voor een echte band tussen park, parkbos en bos. Tien waterpartijen geven het geheel een allure van een Engelse "water garden". Vijvers, aangelegd op verschillende niveaus, staan met elkaar in verbinding en worden door elkaar gevoed. De hoogteverschillen lieten het creeren van een "bergriviertje" toe, met watervallen, bemoste keien en aangepaste oevervegetatie. Het geeft het geheel een speels karakter, met wisselende effecten en staaltjes van optische spielerei. Nog meer over het domein en het heel merkwaardig botanisch park: Wandelclub Egmont Zottegem

 

Kasteel (Restaurant) Breivelde

Domein Breivelde 

Gent anders!

Een aanwinst voor gent - Terras van Vooruit

Zo was reklame toen - Meerhem( Gent)

Abrahamstraat

2014, oogt leuk, is het ook wel. Dit beluik in Hoveniersberg in Gent werd gebouwd eind negentiende, begin twintigste eeuw. Toen waren dit acht arbeidershuisjes, een gezin telde gemiddeld  zes tot zeven personen, in het beluik woonden toen tussen de vijftig tot zestig mensen, er waren twee toiletten (?) en één pomp. Toen was dit helemaal niet "leuk"!

Gelezen: Philippe CLAUDEL : "Alles waar ik spijt van heb"

In zijn roman ‘Quelques-uns des cent regrets’ keert de verteller  na vele jaren terug naar de plaats van zijn jeugd, een stadje in het Noorden van Frankrijk, om zijn moeder te begraven. Gedurende de periode die hij in het plaatselijk hotel, het mortuarium, de kerk en de kleine straatjes van het stadje doorbrengt, keert hij terug naar zijn kinderjaren. Hij denkt terug aan zijn mysterieuze grootouders en aan zijn vader die in een verre oorlog gestorven zou zijn. Maar hij herinnert zich vooral zijn geliefde moeder. Wat bracht hem ertoe haar en zijn geboorteplaats op zijn zestiende te verlaten en nooit meer terug te keren?
“… als schelpdieren zich onder water verwonden, dan maken ze prachtige parels om de wond heen, om die te helen en de pijn te verzachten, vlammende parels, ware schatten die een herinnering in zich dragen, de herinnering aan een wond… Nou, als wij mensen ons pijn doen of iemand anders pijn doen, dan zijn onze parels de dingen waar we spijt van hebben, wij fabriceren schitterende spijt, en in de loop van je leven worden alle dingen waar je spijt van hebt, of je nu prins, schoenmaker of senator bent, opgeschreven in een groot , een geweldig boek met heel veel goud en verluchtingen. Het boek der schulden heet het, ze worden erin opgeschreven en opgeteld, en iedere keer als er iets wordt bijgeschreven waar je spijt van hebt, dan ga je huilen en voel je zelfmedelijden, maar het geeft je ook de kracht om door te gaan tot de volgende keer, en zo verloopt het leven,…, van spijt naar spijt,…, je mag van honderd dingen spijt hebben, niet meer en niet minder,…, en als het honderdste in het grote boek der schulden is opgeschreven, als ze er allemaal met een mooi, rustig, ragfijn handschrift in staan, dan ga je dood! Dan ga je de volgende dag dood… [...] , … en weet je waarom? Je gaat dood omdat je nergens meer spijt van kunt hebben.”
(p 173-174)
Dit zijn de woorden die Claudel in de mond van Jos, de hoteleigenaar, legt en die deze van zijn zwakzinnige oom heeft. De legende trof mij als een prachtige metafoor voor de schat van een verhaal dat ‘Alles waar ik spijt van heb’ is. Sensitief, intimistisch proza dat ‘dicht achter de waarheid der dingen scheert’  en best met mondjesmaat geproefd wordt.
Bericht gevonden op blog Blauwkruikje

- Uitgeverij De Bezige Bij
- 84 pagina's

Gelezen: Tess GERRITSEN : "Het stille meisje."

In Bostons Chinatown wordt de hand van een vrouw gevonden. Op het dak van een gebouw ligt haar lijk met een bijna afgehakt hoofd. Er worden twee zilvergrijze haren op haar lichaam aangetroffen. Tijdens het onderzoek ontdekken rechercheur Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles dat er nog meer brute moorden zijn gepleegd. Negentien jaar eerder vonden tijdens een schietincident in een restaurant in Chinatown vijf mensen de dood. Slechts ??n persoon overleefde die slachtpartij: een mysterieuze vrouw en een meester in de Chinese vechtkunst die een groot geheim met zich meedraagt. Nu is ze het doelwit van een onzichtbare vijand die meedogenloos toeslaat?
Tess Gerritsen is een internationale bestsellerauteur. Ze verwierf grote faam met thrillers als De Mefisto club, Het aandenken en Sneeuwval. Haar thrillers De chirurg en De leerling met in de hoofdrol Jane Rizzoli en Maura Isles zijn succesvol voor televisie verfilmd. De auteur woont in Maine.

www.tessgerritsen.nl

Gelezen: Gerbrand BAKKER: "Boven is het stil."

Met de zin ‘Ik heb vader naar boven gedaan’ begint de roman én de verandering die de hoofdpersoon in dit verhaal zal ondergaan. Na het verhuizen van de oude, versleten vader naar boven gaat Helmer de rest van het huis naar zijn eigen ideeën inrichten. Ideeën die niet bijster sterk zijn. ‘Een tweepersoonsbed en een dekbed’ adviseerde buurvrouw Ada schalks, dus dat koopt hij maar. Helmer was altijd ‘de helft van’. Altijd Henk en Helmer. Toen Henk stierf, kon Helmer zijn studie Nederlands wel vergeten. Hij sleet zijn leven verder ‘met zijn kop onder de koeien’.
Dan verschijnt Riet, de vrouw die ooit zou gaan trouwen met zijn verongelukte tweelingbroer. Even heeft Helmer de illusie dat ze voor hem komt, maar ze komt voor Henk, haar zoon wel te verstaan. Of die een tijdje op de boerderij mag komen.
De komst van de jongen zet van alles in gang. Verscholen erotiek maar ook het zichtbaar worden van zijn eenzaamheid – straks is hij helemaal alleen. Henk vertrekt tot grote opluchting van Helmer, weer, en eindelijk sterft ook de oude vader, in wiens ogen Helmer altijd tweede keus was.
In het laatste deel van de roman is Helmer met de oude knecht Jaap – de enige die hem zag staan – in Denemarken, het ‘beloofde land’. Hij staat op het keienstrand, de zon zakt, en achter hem staat een schaap hem in de nek te ademen. Met ‘Ik ben alleen’ eindigt de roman. Helmer is iemand geworden.
Boven is het stil is een prachtig romandebuut dat soms doet denken aan de jonge Gerard Reve: niet alleen door een zinsnede als ‘de jonge melkrijder’, maar ook in het – ondanks alles – mededogen dat de hoofdpersoon heeft voor zijn vader. De stijl van Bakker is helder, geen woord te veel. Hij schrijft zinnen als ‘Hij praatte, ik zweeg, het was een typische Henk en Helmer-avond, en niet andersom.’ En met een droog gevoel voor humor: vader wil niks meer horen over Helmers beweegredenen om hem zo te behandelen. Dan staat er: ‘Hij wil er nooit meer iets over horen maar dat is minder gemakkelijk te regelen dan nooit meer iets eten.’ De natuur, het weer, alom aanwezig, wordt pregnant neergezet. ‘Motregen is niet veel meer dan mist met grootheidswaan’.
Tekst: Nederlands Letterenfonds    -      

- Uitgeverij Cossee  
- 272 pagina's  
- Verfilmd